نور زدگی  :

در ارتفاعات، نور خورشید می‌تواندیك واكنش ناتوان كننده و حاد التهابی در بافت سطحی چشم (‌قرنیه و ملتحمه)‌ پدید آورد كه آن را نور زدگی یا « برف كوری » می‌نامند. نام دوم – كه بیشتر به كار می‌رود – نام مناسبی نیست، زیرا برف با این بیماری ارتباط غیر مستقیم دارد و اختلالات بینایی نیز جزئی و گذراست. #نور خورشید در كوهستان با مناطق آفتابی دیگر تفاوت دارد،زیرادرآن‌جا لایه اتمسفر نازكتر و هوا رقیقتر است و پرتو فرابنفش بیشتری از آن می گذرد. 6،5 % از نوری كه به كوهستان می تابد از نوع پرتو های فرا بنفش است، در حالی كه این مقدار در سطح دریا 2 – 1 % است. #معمولا برخورد مستقیم نور خورشید موجب نور زدگی نمی‌شود، ‌ولی چند ساعت حضور در محیطی كه دارای عناصر بازتاباننده‌ی سطحی است،‌ به چشم آسیب می رساند. برف یا یخ می‌تواندتا 85 % از پرتوهای تابیده را برگرداند، #در حالی كه شنزار و كشتزار به ترتیب 17 % و 5/2% از آنرا باز می تابانند. #هنگامی كه نور باز تابیده، از پایین به ما برخورد می‌کند ابروها، پیشانی وآفتابگیر نمی‌توانندچشم را حفظ كنند و این موضوع نقش مهمی در تأثیر زیانبار و جمع پذیر این پرتوها دارد. قرنیه و ملتحمه در برابر این پرتوها آسیب پذیرترند، زیرا اپیدرم شاخی یا ملانینی كه پوست را حفظ می‌کند در آن‌ها وجود ندارد.

پرتو فرابنفش، بخشی از طیف نا دیدنی نور خورشید است كه طول موج 200 تا 400 نانومتر دارد. قرنیه برای طول موج های زیر nm 295 كدر است و آن‌ها را یا جذب كرده یا باز می تاباند. طول موج های دوروبر nm 288 می‌توانندموجب متلاشی شدن پروتئین های هسته و مرگ یاخته گردند.

چرا باید بعد از تمرینات کربوهیدرات مصرف کنید؟
 
 انجمن پزشکی کوهستان ایران: یکی از دلایلی که باید بعد از تمرینات ورزشی کربوهیدرات مصرف کنید این است که بتوانید گلیکوژن عضلات را که هنگام ورزش مصرف شده است دوباره احیا کنید. منبع اصلی سوخت شما هنگام ورزش کردن، گلیکوژنی است که در عضلات ذخیره شده است. مجله علم ورزش. گلیکوژن حالت ذخیره شده گلوکز است و از رشته های ملکولی بلند گلوکز با شاخه های فراوان ساخته شده است.

تحقیقات نشان داده است که بهترین راه برای احیای گلیکوژن این است که بلافاصله بعد از تمرینات ورزشی از کربوهیدرات هایی استفاده کنید که به سرعت هضم و جذب می شوند.

یکی دیگر از فواید مصرف کربوهیدرات مربوط به انسولین است.

انسولین به گیرنده های خاص روی سلول های ماهیچه ای می چسبد. وقتی این اتفاق رخ داد، سلول های ماهیچه ای به گلوکز، آمینو اسیدها، کراتین و کارنیتین اجازه می دهند که جذب سلول های ماهیچه ای شوند. در واقع، تحقیقات نشان داده است که کراتین و کارنیتین برای ورود به سلول های ماهیچه ای تا حد زیادی وابسته به انسولین هستند.

 نکاتی در کوهنوردی
 با کودکان:

  به عنوان یک پدر و یا مادر، وظیفه ی ما این است که در کودکی، فرزندانمان را با طبیعت آشنا کنیم . این کار باعث می شود که با بزرگ شدن آن ها، عشق و علاقه آن ها به محیط بیرون نیز، بیشتر و بیشتر شود. شاید کوهنوردی و صعود با کودک خود، یکی از بهترین روش ها برای آشنایی آن ها با طبعیت باشد !

 اگر بخواهیم با شما صادق باشیم، کوهنوردی با کودکان نیز سختی ها و چالش های خودش را دارد ! اما به یاد داشته باشید کوهنوردی با کودکان، یکی از بهترین شیوه ها برای آشنایی آن ها با طبعیت است . پس دست به کار شوید و برنامه ای کامل برای کوهنوردی و یا طبعیت گردی با کودکان خود، تنظیم کنید .

۱ – سعی کنید صعودتان را سرگرم کننده کنید !
کودکان عاشق سرگرمی هستند. از قوه ی تخیل و کنجکاوی آن ها استفاده کنید تا با انتقال اطلاعات به آن ها در هنگام کوهنوردی، صعودتان را سرگرم کننده جلوه دهید ! به آن ها بگویید شاید در مسیرمان فسیل دایناسور پیدا کنیم ! یک نقشه برای آن ها بکشید و بگذارید آن ها نقش رهبر را بر عهده داشته باشند . در مسیر نیز می توانید به انجام بازی های فکری بپردازید .
هر کاری می کنید ، سعی کنید سراغ سرگرمی هایی بروید که صعودتان را هیجان انگیز تر و سرگرم کننده تر کند.

۲– صبر و حوصله داشته باشید !
قرار نیست کودک خود را به صعودی ۱۱ کیلومتری در ارتفاعات ۲۰۰۰ فوتی ببرید ! به یاد داشته باشید که این صعود ، برای آن هاست . کودکان پاهای کوچکی دارند و مطمئنان قرار نیست پا به پای ما در صعود های دشوار شریک شوند. سعی کنید با یک مسیر کوچک و آسان شروع کنید و کم کم با افزایش سن آن ها، مسیر را بلندتر و سخت تر کنید .

 ۳– با اوقات تلخی آن ها، کنار بیایید !
مطمئنا تمام کودکان در مواقعی، اوقات ما را تلخ می کنند ! خود ما نیز در کودکی این چنین بوده ایم . یاد بگیرید چگونه با این اوقات تلخی ها کنار بیایید . آن ها را آرام کنید و همانطور که در خانه با رفتار آن ها کنار می آمدید، برخورد کنید . شاید بهتر باشد در جایی توقف کنید ، کمی با آن ها حرف بزنید، چیزی بخورید و دوباره به راهتان ادامه دهید .

 ۴– ” ایمنی ” شرط اول صعود !
ایمنی در مسیر، اولین درسی است که باید به کودک خود بیاموزید ! یک کیف کمک های اولیه با خود داشته باشید تا در صورت بروز حادثه ای، سراغ آن بروید . حواستان به تپه ها و مسیرهای شیب دار باشد . کوهنوردی فعالیتی هیجان انگیز می باشد، اما تنها با چند قدم اشتباه، می توانید لذت آن را از بین ببرید . قانون های ایمنی در مسیر را برای آن ها بازگو کنید و نسبت به انجام آن ها، قاطع باشید . سعی کنید هر جایی خطری در مسیر دیدید، به کودک خود نشان دهید .

 ۵– به آن ها قانون ” اثری بر جای نگذاشتن ” را یاد دهید !
قانون ” اثری بر جای نگذاشتن ” مجموعه ای از باورهای قلبی کوهنودران در سراسر دنیاست ! سعی کنید در کودکی آن ها را با این قوانین آشنا کنید تا به اهمیت حفاظت و نگهداری از طبعیت پی ببرند . لازم نیست تمام قوانین حفظ و نگهداری از طبعیت را حفظ شوند، فقط سعی کنید به آن ها اهمیت مهربان بودن با طبعیت را بیاموزید.
 

تا چه ارتفاعی کودکان می توانند صعود نمایند؟

 پزشکی کوهستان : اگر چه این سوال اغلب برای همه پیش می آید، ولی باید برای این مورد به پزشک مراجعه شود و گاها پزشکان نیز عقاید بسیار متفاوتی دارند.

یک چیز در این رابطه بسیار مهم است و آن این است که کودک باید برای انجام کار مربوطه به اندازه کافی سن داشته باشد برای تشخیص موارد درست از نادرست، مسیر صحیح از نا صحیح و داشتن حس خوب تا ارتفاع منطقی. گاهی اوقات در کودکان، ارتفاع، خستگی، سختی مسیر و غیره را می توان با شروع گریه کردن در آنها دید، چرا که این عامل را می توان شروعی برای یک مشکل در کودک دانست که در این مرحله باید بلافاصله از حرکت بازمانده و فورا شروع به فرود نمائید.

بعنوان مثال، کودکی که محل زندگی اش در نزدیکی سطح دریا می باشد، برای صعود به ارتفاع می باید در سال اول فقط تا ارتفاع ۲۳۰۰ الی ۲۵۰۰ متری صعود داشته باشد. سال دوم الی سوم تا ارتفاع ۳۹۰۰ متری، سال چهارم تا ارتفاع ۴۲۰۰ متری و سال بعد تا ارتفاع ۵۰۰۰ متر را صعود کند. از ارتفاع ۵۰۰۰ به نیاز به تمرین های هم هموایی و تکنینک های خاص ورزش کوهنوردی می باشد این مهم فقط با نظارت دقیق والدین و مربی باتجربه و زیر نظر پزشک باید صورت پذیرد.

با این حال در صعود باید به فرزند خود گوش دهید و مطلقا هیچ دلیل غیر ضروری را برای صعود بالاتر کودک نباید به او القاء کرد. علی الخصوص در شرایطی که کودک دیگر احساس امنیت نمی کند و یا شروع به گریه کردن می کند. درست همانند بزرگسالان، کودکان نیز باید با محیط و شرایط کوهستان خو بگیرند.
از کانال کوه

پی نوشت: یکی از فاکتورهای مهم ایمنی حضور کودکان در ارتفاع مدت زمان حضور آنان در ارتفاعی است که کودک برای اولین بار به آن ارتفاع صعود نموده است.

حضور کودک نباید در ارتفاع بیش از ۶ ساعت باشد. با حضور بیش از ۶ ساعت علائم بیماری ارتفاع در کودک بروز می کند.

معضلی به نام فضولات انسانی

انجمن پزشکی کوهستان ایران: فضولات انسانی یا همان ادرار و مدفوع حاوی مواد بیماری‌زا یا پاتوژن است که به راحتی می‌تواند خاک و یا منابع آبی را آلوده کند. فضولات انسانی از آن دست مواردی است که کمتر در کشور ما و در سفرهای کوه‌نوردی و طبیعت‌گردی به آن پرداخته می‌شود اما با روند افزایش جمعیت گردشگران در طبیعت در سال‌های اخیر به زودی به یک معضل جدی تبدیل خواهد شد. سالانه صدها و هزاران تُن فضولات انسانی توسط گردشگران وارد نقاط گردشگری می‌شود.

تخمین زده می‌شود کوه دماوند سالانه حدود ۱۰۰۰۰ صعود را به خود ببیند، این یعنی بطور میانگین سالانه حدود ۵ تُن فضولات انسانی فقط در کوه دماوند باقی می‌ماند، به این آمار کوه‌های دیگر و نقاط گردشگری طبیعی دیگر را اضافه کنید و متوجه خواهید شد که اگر به فکر نباشیم در چند سال آینده تقریبا هرجا که در طبیعت بکر پا بگذاریم احتمالا با باقیمانده فضولات انسانی مواجه خواهیم شد.

در پارک‌های ملی آمریکا گردشگران باید با استفاده از کیسه های مخصوص تمامی فضولات انسانی را با خود حمل و از طبیعت خارج کنند. در کشور ما هیچ نظارتی بر این امر نیست و حتی صحبت کردن در این مورد نیز در بیشتر موارد به شوخی انجام می‌شود اما مسئله بسیار جدی است. تجزیه فضولات انسانی در کوهستان و در نواحی که آب و هوای سرد دارند سال‌ها طول می‌کشد و باکتری‌ها و ویروس‌های درون آن نیز به همین مدت باقی می‌مانند. برای دفع فضولات انسانی در طبیعت چند توصیه ساده وجود دارد که عمل کردن به آن‌ها نه تنها دشوار نیست بلکه باعث بهداشت خود و محیط خواهد شد.
 
نکته اول: افراد به هیچ عنوان نباید فضولات انسانی را درون غارها و تنگه‌ها (دره‌های باریک) جا بگذارند.

نکته دوم: افراد به هیچ عنوان نباید در نزدیکی منابع آبی (رود، چشمه، دریاچه، آبشار و…) فضولات انسانی را جا بگذارند.

نکته سوم: اگر در گروه‌های پر جمعیت بودید حتما توالت صحرایی ایجاد کنید.

اثر منفی فضولات انسانی را به دو روش می‌توان کاهش داد:

۱- با خروج مواد از طبیعت از طریق کیسه‌های مخصوص

۲- از طریق دفن این مواد

یک روش برای دفن وجود دارد که اثرات فضولات انسانی در طبیعت را به حداقل می‌رساند، در جایی غیر از غارها و تنگه‌ها، حداقل با فاصله ۶۰ متر دورتر از منابع آبی زمین را به عمق ۱۵ تا ۲۰ و قطر ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر حفر کنید، درون این چاله فضولات انسانی را دفع کنید، از دستمال کمتر استفاده کنید و دستمال مصرفی را بعد از اتمام درون چاله بیندازید، چاله را پر کنید.

به این روش، روش دفع “چاله گربه” گفته می‌شود. چاله گربه را در نقاطی که اکنون خشک و اما در مسیر عبور آب‌های فصلی هستند ایجاد نکنید، نقاط آفتابگیر روند تجزیه فضولات انسانی را تسریع می‌کند، برای شستن دست از مواد طبیعی و سازگار با محیط استفاده کنید؛ شستن با مواد شیمیایی در کنار منابع آبی سبب آلودگی آب خواهد شد

طبیعت‌گردی پاک و بدون ردپا فقط خارج کردن زباله از طبیعت نیست بلکه مجموعه‌ای از اصول است که انجام آنها به حفظ و بقای محیط زیست منجر خواهد شد.